Writer: Ajay Kumar Kodam
https://www.facebook.com/100001708362679/posts/5062263917173837/
జర్నలిస్టు జీవితం తలారి కంటే క్రూరమైనది. తలారి ఐనా నయం.. ఉరిశిక్ష పడ్డ నిందితులకు చివరి క్షణంగా నిర్ణయించి సమయానికి.. తన పని తాను చేస్తాడు. కానీ .. జర్నలిస్టు బతుకు అంతకంటే దారుణం. రాబందులు కూడా చనిపోయిన శవాల కోసం వెదుక్కుంటాయి. కానీ జర్నలిస్టులది మాత్రం.. బతికున్నవాళ్లు ఎప్పుడు శవాలుగా మారుతారా అని పిశాచాల్లా ఎదురుచూసే దుస్థితిని విధిగా భావించే దౌర్భాగ్యం. అలాంటి చావుల కోసం తండ్లాడే చకోర స్థితిలోనే.. ఎందరో సెలెబ్రిటీలను, నాయకులను, ప్రముఖులను .. తొందరి పడి చంపేస్తుంటారు. ఆ తర్వాత నిస్సిగ్గుగా .. అబ్బే అదంతా తూచ్‌ అని బ్రేకింగ్ న్యూస్‌లతో తుడిచేసుకుంటారు.
కానీ.. మనస్సాక్షి ఇంకా కొసప్రాణంతో కొట్టుకుంటున్న కొందరికి మాత్రం చీ ఏంట్రా ఈ దరిద్రపు బతుకని .. హృదయం తరుక్కుపోతుంది. అలాంటి సందర్భాలు ఎదుర్కోని జర్నలిస్టు ఉండడు కావొచ్చు. నా జీవితంలోనూ ఇలాంటి అమానవీయ అనుభవాలు కొన్ని లేకపోలేదు. అలాంటి వాటిలో వాజ్ పేయి గురించి రాయాల్సిన సందర్భం చాలా వేదనకు గురిచేసింది. నిజానికి మీడియా సంస్థలు వాజ్ పేయిని ముందుగానే చంపేసి.. అక్షర రాక్షసాలతో కన్నీటి నివాళులు రాసి పెట్టుకొని రెండు మూడేళ్లు ఎదురుచూసాయి. పాపం ఏం చేస్తారు వృత్తి ధర్మం అనుకున్నా.. గుండెల నిండా అభిమానం ఉన్నా సరే.. ఇదిగో పోయాడట… రేపు ప్రకటించేస్తారట అంటూ మాట్లాడుకుంటూ.. ఆ వార్తను ఎంత గొప్పగా చెప్పాలో ప్రణాళికలు వేసుకోవడం కంటే దుర్భరం ఏముంటది.
నిజంగా ఆ బాధను అధిగమించేందుకు ఎన్ని పెగ్గులు రక్తంలోకి ఇంజెక్ట్ చేస్తూ… మరెన్నో సిగరెట్లను దహనం చేయాలో… పొగచూరిన గుండెను ఉక్కిరిబిక్కిరి ఐతేగానీ.. ఆ తలపులను మస్తిష్కం నుంచి విదిలించుకోలేని బాధ. నిన్న రాత్రి కూడా ఇదే దుర్మార్గమైన అనుభవాన్ని అనుభూతించాల్సిన శాపగ్రస్త తలరాత నాది. ఖర్మగాలి నైట్ షిఫ్ట్. పోగానే చిన్న సూచన. లతా మంగేష్కర్ పరిస్థితి విషమంగా ఉందట అని నోట్. షరామామూలుగా ఆమె పాటలతో ఓ అరగంట ప్రోగ్రాం రెడీ.. నువ్వు ముందస్తుగా ఓ ప్యాకేజీ రాస్కోమని. ఎక్కడో గుండెలో కలుక్కుమన్న బాధ. ఐనా.. జీతగత పనోళ్లం కదా. తప్పదు. కానీ, ఎక్కడో ఆలోచనలు స్తంభించిపోయాయి. మెదడు పాశనావస్తలో .. సిగ్గులేదురా నీకు అని తిట్టిపోస్తున్న అనుభూతి. 93 ఏళ్ల పెద్దావిడ.. నెలరోజులుగా మృత్యువుతో పోరాడుతున్నదనితెలుసు ఐనా సరే.
ఆ అమరగాయిని ఇకలేదు అన్న పదం టైప్ చేయాలంటే ..వేల్లు మొరాయించాయి. మనస్సేమో నీకిదేమి ఖర్మరా నికృష్టుడా. ఆమె బతికి ఉండగానే ఆ పదం .. ఎలా ఊహిస్తున్నావని బూతులు తిట్టింది. ఐనా.. తప్పని పరిస్థితిలో .. ఆమె ప్రోఫైల్ రాసేశాను. ఎక్కడా ఆమె అనారోగ్యం గురించి కానీ.. ఆమె పరిస్థితి విషమం అని కానీ.. ఆమె ఇకలేరు అన్న మాటగానీ రాకుండా .. కాస్త మనిషి తత్వంతోనే రాయగలిగాను. ఆ ప్యాకేజీని వాయిస్ కు ఇస్తున్నప్పుడు కూడా… ఆమెకు ఏమీ కాకుండా కోలుకొని ఇంటికి చేరుకోవాలనే కోరుకున్నా. ఆ ప్యాకేజీ ఎడిట్‌ ఐనా.. ఎప్పటికీ ప్లే కాకుండా అలా స్టేల్ అయిపోవాలని నా రాతకు నేనే శాపంపెట్టాను. తెల్లగా తెల్లారింది.
లతా దీదీ గురించి ఎలాంటి నెగెటివ్ వార్త వినిపించలేదు. హాయిగా ఔట్ పంచ్ కొట్టి ఇంటికి చేరుకున్నాను. కాస్త రిఫ్రెష్ అయ్యానో లేదో.. వాట్సప్ టింగ్ మంది. ఏంటా అని చూస్తే.. లతా నో మోర్ అన్న దరిద్రపు గొట్టు బ్రేకింగ్. ఒక్క క్షణం .. గుండె ఆగినంత బాధ. ఆ ప్యాకేజీ రాయకుండా ఉంటే బాగుండేది కదా అన్న పాపచింతన. ఏమో.. నా దిక్కుమాలిన రాత వల్లే .. ఈ దారుణం జరిగిందేమో అన్న దోషభావన. ఓరీ .. రాతల చితలగుప్తుడా .. ఇప్పుడు నీ కళ్లు చల్లబడ్డాయా అని.. అంతరాత్మ చెర్నకోలతో చెడామాడా బాదినట్టు విపరీతమైన ఆవేదన. సారీ .. లతా దీదీ. .. నీ స్వరానికి మరణం లేదు. నా పాపానికి నిష్కృతి లేదు.